Op 21 februari 2109 organiseerde de WRR een symposium naar aanleiding van de ‘verkenning’ Filantropie op de grens van overheid en markt onder redactie van Peter de Goede, Erik Schrijvers en Marianne de Visser. Voor iedere fondswerver, fondsbestuurder en donateur een must om te lezen. In twee uur tijd maar liefst 3 panels, 2 columnisten, inleiders en het publiek aan het woord gelaten en met elkaar in gesprek laten komen in de prachtige zaal van het Vredespaleis in Den Haag. Boodschap van de WRR: let op dat transparantie niet verdwijnt en dat vermenging van partijen niet leidt tot ondoorzichtigheid; de overheid is er voor ons allemaal, de fondsen bepalen zelf en mogen dat ook. Maar vergeet niet de primaire taak van de filantropie: Signaleren, Agenderen en Experimenteren.
Op 4 juni 2018 vond in het Communicatie Museum in Den Haag het Symposium Sturen op de sociale waarde van Infrastructuur plaats. Een initiatief van Margot Weijnen, georganiseerd door Annemarth Idenburgh, gemodereerd door Sandra Rottenberg, vormgegeven door Marieke van Dijk en assistentie van Jacintha Scheerder, Ad Korf en Yvo Hunink van Idiotes. Met o.a. Pallas Agterberg (Liander) en Diederik Samsom (Klimaattafel Gebouwde Omgeving).
‘Infrastructuur is van essentieel belang voor de samenleving. Infrastructuur draagt op allerlei manieren bij aan economische verbindingen, aan ecologische verbanden en aan de sociale en culturele samenhang in de Nederlandse samenleving. Vooral de sociale waarde van infrastructuur staat niet vanzelfsprekend op het netvlies van infrastructuurbeleidsmakers. Tijdens deze conferentie verkennen wij hoe sociale waarden beter meegenomen kunnen worden in visieontwikkeling en planvorming voor Infrastructuur. Op deze wijze wil de WRR bijdragen aan het debat over de sociale inclusiviteit en de sociale rechtvaardigheid van essentiële voorzieningen, om ongelijkheid te voorkomen tussen stad en platteland, arm en rijk, jong en oud, digibeet en digitaalvaardig.’
Het Nationaal Holocaust Museum in oprichting brengt vanaf 30 oktober 2017 de verhalen bij elkaar van twee mensen die zich intensief bezighielden met het Persoonsbewijs. Deze identiteitskaart werd aan het begin van de Tweede Wereldoorlog ingevoerd en dat leidde tot de dood van velen. Jacob Lentz was de man die het Persoonsbewijs bedacht, Alice Cohn was een joodse vrouw die het vervalste. De tentoonstelling Persoonsbewijzen en vervalsingen. Jacob Lentz | Alice Cohn toont beider relatie tot het document. Een indrukwekkende installatie van beeldend kunstenaar Robert Glas laat zien hoe vernuftig Lentz te werk ging.
Op 14 januari 2018 was er naar aanleiding van deze tentoonstelling een discussie over hedendaagse Identiteit en Privacy met o.a.: Annemiek Gringold (curator NHM), Robert Glas (kunstenaar/fotograaf), Beate Rösler (hoogleraar Wijsbegeerte UvA), Nina Boelsums (student en een van de initiatiefnemers van het referendum over de Sleepwet) en Bastiaan Winkel (Ministerie van Veiligheid en Justitie.
http://www.nul20.nl/dossiers/brede-interesse-voor-woningruil-amsteldorp
Uit: 020.nl
23 maart 2017
Woningruilweken slaan aan in Amsteldorp
Bij de Woningruilweken in Amsteldorp blijkt niet alleen de verwachte doelgroep senioren geïnteresseerd in een andere woning. Meer dan vijftig huishoudens hebben zich al aangemeld. Ymere en Rochdale bieden in deze buurt op verzoek van bewoners acht weken lang de mogelijkheid sociale huurwoningen in te ruilen tegen een min of meer gelijke huur.
“Het is een mooie buurt waar vooral veel ouderen wonen die hier ook graag willen blijven,” zegt Ellen Boeser, manager Woonservice bij Rochdale, tijdens de aftrap van de woningruilweken in het verpleeghuis De Open Hof in Amsteldorp. “Het bleek dat bewoners langer zelfstandig wilden wonen. Als dat niet in de eigen woning zou kunnen, dan maar elders in de wijk,” voegt Thijs van Exel van Kennisland toe, dat bewonersonderzoek deed in de door laagbouw gedomineerde buurt. Voor de woningcorporaties Ymere en Rochdale reden genoeg om bewoners de kans te geven om binnen de eigen buurt een woning te vinden die beter bij hun huidige gezinssituatie en woonwensen past. “De woningmarkt zit op slot. Wij proberen weer meer nieuwe woningen te bouwen, maar het blijft lastig. Woningruilen kan helpen meer mensen passend te laten wonen en dat kan ook de doorstroming bevorderen,” aldus Caroline Nolet, manager verhuur en verkoop bij Ymere. Bijkomend voordeel om juist in Amsteldorp te experimenteren is dat de meeste woningen in bezit zijn van Ymere (500) en Rochdale (300). Er valt dus ook echt iets te ruilen.Niet alleen ouderen
Half maart – een week na de aftrap – blijken vijfenvijftig huishoudens geïnteresseerd te zijn om van woning te wisselen. Opvallend is dat het daarbij niet alleen om ouderen gaat. De diversiteit van het soort huishoudens is juist groot, net als de daarmee samenhangende woonwensen, laat woordvoerder Coen Springelkamp van Ymere desgevraagd weten. “Alleenstaanden zoeken vaker een kleine woning, gezinnen willen vooral meer ruimte.” Veel mensen zijn wel honkvast en willen het liefste in de eigen straat blijven. Goedkoper wonen is vooralsnog niet als reden aangedragen om te willen ruilen.
Alleen huishoudens die gezien hun inkomen in aanmerking komen voor een sociale huurwoning kunnen meedoen met de woningruilweken; scheefwoners zijn uitgesloten. Het uitgangspunt is passend wonen. Wie kleiner wil wonen kan in sommige gevallen in aanmerking komen voor een huurverlaging. Wie veel groter gaat wonen en er in comfort op vooruit gaat, moet rekening houden met een huurverhoging; dat wordt per geval bekeken. Maar het wordt geen grote huursprong, beloven Rochdale en Ymere. Dat is het grote verschil met ‘gewoon’ woningruilen waarbij de huurprijs opnieuw vastgesteld wordt. Er wordt in het experiment in Amsteldorp dan ook veel meer gekeken naar de persoonlijke huursituatie en de kwaliteit van de nieuwe woning die betrokken wordt.
Eerlijk?
Vooraf kwam de vraag op of het wel eerlijk zou zijn de mogelijkheid voor het ruilen van woningen binnen dezelfde wijk toe te laten. Andere woningzoekenden worden immers buitengesloten. Volgens Thijs Reuten, dagelijks bestuurder van Oost, is het gerechtvaardigd omdat het om een experiment gaat. Mocht de pilot in Amsteldorp een succes worden en ook elders in Amsterdam een vervolg krijgen, dan wordt die vraag wel relevanter, beaamt hij.
Geïnteresseerde woningruilers kunnen tijdens een beperkte periode – dit jaar van 9 maart tot en met 3 mei – hun interesse kenbaar maken door op hun eigen huis een bord met de tekst ‘Te ruil’ te plaatsen. Op de website woningruilweken.nl en bij het wijkservicepunt Het Hoekhuis in de Fizeaustraat kunnen zij een zelfgemaakte advertentie plaatsen. Als er na wederzijdse huisbezoeken een match blijkt te zijn, bekijken Ymere en Rochdale de gevolgen voor de huur van de bewoners. Als de huurders akkoord gaan, dan kunnen zij in de loop van het jaar verhuizen. Op eigen kosten, zeggen de corporaties er voor de zekerheid bij.
Wil je echt leuke en ruimdenkende mensen ontmoeten, raad ik je aan eens naar Pink Nieuw West in Amsterdam te gaan. Twee weken geleden was ik daar om een heel geanimeerd verkiezingsdebat te modereren. Zes kleurrijke kandidaten en lijstduwers uit Amsterdam kruisten de degens met elkaar en het publiek: Ahmed Marcouch (PvdA), Vera Bergkamp (D66), Dilan Yesilgöz (VVD), Rogier Havelaar (CDA), Olave Bosabose (Art.1) en Rocco Piers (GroenLinks). Allemaal mensen die dagelijks bewijzen dat ze durven op te komen voor mensen die niet binnen de lijntjes van het begrip ‘normaal’ vallen.
De zaal vol geëngageerde mensen van allerlei achtergrond, kleur en gender kwam bijeen om over drie thema’s te discussiëren: godsdienst, onderwijs en veiligheid. Onderwerpen die voortkwamen uit discussies van de afgelopen tijd bij Pink Nieuw West. Hoe te voorkomen dat er in godshuizen (van welke achtergrond dan ook) gepredikt wordt tegen homoseksualiteit en andere vormen van gender dan de doorsnee man of vrouw? Hoe kunnen we ervoor zorgen dat op alle scholen een open gesprek met leerlingen gevoerd wordt over seksualiteit en genderidentiteit? En tot slot: is veiligheid iets waar iedereen gelijkelijk aanspraak op kan maken of hebben we om ons veilig te voelen voor iedere subgroep een eigen gespecialiseerde politie-eenheid nodig?
Monitoren en inspecteren was het idee dat leefde in de zaal. Maar de roep om overal te controleren en te toetsen, botst met het idee van een maatschappij waarin we de vrijheid claimen om te kunnen zijn wie we willen zijn. Als we de denk- en bewegingsruimte van een ander beperken, beperken we uiteindelijk ook die van onszelf. Een lastig dilemma.
De aanwezige politici en de zaal werden het uiteindelijk eens dat de politiek de kaders moet bewaken (het voorstel om het wetsartikel over groepsbelediging te schrappen is gelukkig gestrand in de Tweede Kamer) waarin vrijheid en veiligheid worden gewaarborgd, zodat die ook door een rechter kunnen worden getoetst als nodig.
Maatschappelijke veranderingen ontstaan niet vanzelf, daar moet je je actief voor blijven inzetten. Dat betekent bijvoorbeeld dat je zo dapper moet zijn om ook bij de politie te gaan werken en je daar in te zetten voor een cultuurverandering, zoals politievrouw Souad Boumedien (actief lid van Roze in Blauw en ambassadeur van de Gay Pride) betoogde.
Als je niet zichtbaar bent in alle maatschappelijke geledingen, komt er nooit een verandering tot stand. Of dat nou is in de politiek (‘Daarom ben ik actief lid van het CDA’, verklaarde Rogier Havelaar), op school of bij de politie: blijf je actief met alles bemoeien en kom ervoor uit wie je bent en hoe je wilt zijn. Loop niet weg, kruip niet in je schulp. Roze in de kerk en de moskee, roze op school en roze in blauw. Ga altijd het gesprek aan, hoe moeilijk het soms ook is. Blijf niet alleen, sluit je aan bij reeds bestaande initiatieven.
Wat op mij die avond in maart nog de meeste indruk maakte: het verhaal van en leraar over een leerling van 15 die een dag over gender organiseerde voor de hele school. Hij vroeg wie wel eens was uitgescholden voor ‘homo’ en wie wel eens iemand anders daarvoor uitschold. Vervolgens liet hij het hele gezelschap een poosje homo-homo scanderen, waar iedereen gretig aan meedeed. ‘Zo, dat was het, en nu gaan we dit nooit meer doen .’ Het kwartje was gevallen.
‘Het gaat er om dat je niet alleen voor jezelf, maar juist ook voor iemand die niet op je lijkt, durft op te komen’, stelde Ahmed Marcouch aan het eind van de avond. Echt jammer dat hij als nummer 13 op de lijst, na het verlies van de PvdA, niet in de Tweede Kamer komt. Vera Bergkamp en Dilan Yesilgöz missen daarmee een bondgenoot. Laten we hen steunen opdat ze er de komende tijd heel veel gaan maken in Den Haag.
Sandra Rottenberg, 16 maart 2017